ළමාවිය...................

පුංචිම පුංචි හීනයක
තවරලා ගොඩක් පාට.............
හෑඩ කරලා ලස්සනට
හෑඩ බලද්දි,
මතක් වුණා මටම..........
ගුත්තිලගෙ වීණා නදට
නෑටුවා වගේ සුරංගනාවියෝ.......
තාලයට පාද තියන්නට,
දෙපයේ බෑන්ද පාද සලඹට
හිතේ හෑටියට
කිංකිණි හඩ නංවන්න
අවසර දුන්නු
මගේ ළමාවිය.........
ඉතින් ආදරෙයි මං තාමත්
නොකියම ඈතට ඉගිලුනත්
ඒ සමනළ ලෝකයට.........

හෑන්දෑව...........

ඈත සිතිජයට
රුවල් විදා ඈදෙනා
පු0චි රුවල් නෞකාව...........
අඹු දරුවන් රකින්නට
දියඹට යන අප්පච්චි වසා,
කෑන්දන් ඒවි අදුර..........
පදුරු අතරින් ඈදෙනා
ගොරහෑඩි රෑහෑයි නදට බිය වී
කුරුලු පෑටවුන්
පලායන නිමේෂයේ........
බෑස යන හිරුට ඉඩ දී
අවසර ලද ඈසිල්ලේ,
නෑගෙන සද කුමරු දෙස බලා..........
නියගලා මලෙන්
පාට හොරෙන්ම අරන් හෑඩ වෙවී.........
ලෑජ්ජාවෙන් රතු වුණු
නුඹේ දෙකොපුල්
සුන්දරයි සෑබවින්ම..........
හෙට දිනයේ
පතිකුලයට යන්නට සෑරසෙන
මනාළියක සේ..........